سیندخت – بخش دوم

با شناختن سیندخت در شاهنامه، نخستین نکته‌یی که در پیوند به سرنوشت همگانی مردم ما در زمان حال به ذهن آدم می‌رسد این است که اگر امروز زنان ما رزمندگان خط نخست جنگ با لشکر جهل و تعصب و افراطیت هستند و می‌خواهند نقش تعیین‌کننده در دگرگونی سرنوشت مردم‌شان داشته باشند، از لحاظ تمدنی و تاریخی امری نادر و بی‌ریشه نیست و به درازای تمدن و فرهنگ ما پیشینه دارد. اگر طالبان و دیگر گروه‌های تمامیت‌خواه و زن‌ستیز می‌خواهند جامعه‌یی شکل دهند که در آن زن صرف نقش برده‌هایی زرخرید و ماشین‌های فرزندآوری را دارند، چنین مرامی را هرگز مردمی که شخصیت‌هایی چون سیندخت در تاریخ و ادبیات‌شان دارند برنمی‌تابند. در تمدنی که زن شهربان، سفیر، سیاست‌پیشه و حتا حکمران ملک است، چطور می‌تواند این خواری را بپذیرد که امروز زن حق بیرون گذاشتن پا از درِ خانه‌اش را ندارد و زندگی نمی‌کند مگر برای کام دادن و بیگاری دادن برای عده‌یی مرد تاریک‌اندیشِ خشونت‌پرور و جاهل. سیندخت نمادی از کاردانی، خردورزی، سیاست‌گری و مسؤولیت‌شناسی زن در تمدن ایران‌شهری ما است تا فراموش نکنیم که آن‌چه امروزه طالبان بر سر مردم‌ ما، به‌ویژه‌ زنان آورده است، امری وارداتی و بیگانه با روحیات و ارزش‌های تمدنی ما است. شاید در گفتمانی که آبشخور ذهنیت طالبانی است زن خوب زنی باشد که آرزویی بزرگ ندارد، حقوقش را نمی‌شناسد، دغدغۀ تحصیل و کار ندارد و به‌هیچ‌وجه موجودی سیاسی نیست، اما سیندخت چنین نیست، او اراده دارد تغییر بیاورد، سفر می‌کند، مذاکره می‌کند و موفق می‌شود.