تراژیدی سیاووش – بخش دوم 

از دید زهرا مهذب: به خوبی پیداست فردوسی خردمند خود در مقام قاضی آگاه و اندیشمندی متعهد، چنان زیبای افسونگری را نه تنها تأیید نمی‌کند بلکه به گونه‌ای داستان وی را می‌سراید که همگان نیز هم‌داستان با او حکم به مجازات چنین نیرو و عنصر شری می‌دهند. فردوسی آگاهانه زنانی را برتر می شمارد که دارای اندیشه رفتار و گفتاری نیک و درونی پاک و زیبا باشند نه روی دلنشین و پر فریب، چون سودابه. 

شاید به دلیل مردمحور بودن ادبیات داستانی ما یا هم غالباً محکوم بودن زن در تاریخ و ادبیات ماست که از سودابه فقط رنگ سیاه شخصیت او را می‌خوانیم و تکرار می‌کنیم و در مورد آن حرف می‌زنیم. در حالی که ما در شاهنامه، حتا در مورد همین منفی‌ترین زن این کتاب نیز می‌توانیم نکاتی روشن و خاکستری بیابیم.