نوروز: میراثی کهن و جشن هم‌بستگی تمدنی
کاخ بلند؛ فرهنگ‌نامه‌ی سیاست و تاریخ – بخش دهم
نوروز، جشن باستانی و کهن حوزه تمدنی ما، ریشه در نگرش طبیعت‌دوستی، نظم اقلیمی، همگرایی اجتماعی، تقویت استواری سیاسی و پیوند میان دولت‌مردان و مردم دارد. این آیین خجسته که در میان فرهنگ‌ها، زبان‌ها و ملیت‌های منطقه جایگاهی ژرف و گسترده یافته، از دیرباز در سرزمین‌های ما گرامی داشته شده و نسل‌به‌نسل منتقل گردیده است.
نوروز، فراتر از یک آیین مردمی، نمادی از نوگرایی و هماهنگی با نظام خداوندی است. شاعران بزرگی چون سنایی، مولانا و حافظ آن را جلوه‌ای از معرفت، نو شدن و رهایی از اندیشه‌های منحط و زمستانی دانسته‌اند. در ادبیات و اشعار عرفانی زبان فارسی، نوروز فرصتی برای تجدید اندیشه، تعالی روح و پیوند دوباره با حقیقت کیهانی دانسته شده است.
هرچند برخی مورخان بر این باورند که نوروز در متون اوستایی و زردشتی نیز مورد توجه بوده و بخشی از هویت اقوام کهن این سرزمین‌ها در روزگاران گذشته بوده است، اما امروزه فراتر از مرزهای جغرافیایی و اعتقادی، به‌عنوان جشنی ملی و منطقه‌ای در گستره تمدنی نوروز گرامی‌داشت می‌شود. این پدیده فرهنگی نمادی از پیوستگی تاریخی و میراث مشترک ملت‌های منطقه است؛ پیوندی که قرن‌ها پایدار مانده و همچنان به حیات خود ادامه می‌دهد و هیچ اندیشه سیاه و تاریکی، همچون طالبانیسم، نمی‌تواند آن را متوقف کند؛ همان‌گونه که تداوم زمان و چرخش فصل‌های سال هرگز نمی‌ایستند.
مستند «بلخ – خاستگاه نوروز»:
