زردشت؛ منادی راستکاری و هم‌نوع دوستی
کاخ بلند؛ فرهنگ‌نامه‌ی سیاست و تاریخ – بخش یازدهم
زردشت، پیامبر راست‌کردار، راست‌پندار و راست‌گفتار بلخ، از چهره‌های بزرگ و تحول‌آفرین تاریخ بشریت بود. فردوسی در شاهنامه از او به نیکی یاد می‌کند و بلخ را خاستگاه او می‌داند. بر اساس روایت‌های کهن، گشتاسپ‌شاه، از شاهان کیانی بلخ، آیین او را پذیرفت و به گسترش تعالیمش یاری رساند. زردشت نه‌تنها پیام‌آور دین و حکمت، بلکه منادی انسان‌دوستی و راستی بود. بااین‌حال، دشمنان حقیقت و ستیزه‌جویان ضد انسانیت، او را از میان بردند؛ اما اندیشه‌ها و خاطراتش پس از هزاران سال همچنان زنده باقی مانده است.
بلخ، که فردوسی آن را شهری مبارک و مقدس برای پارسایان می‌داند، پیوندی ژرف با زردشت و آیین او دارد. آتشکده نوبهار، یکی از کهن‌ترین و پرآوازه‌ترین مراکز دینی این سرزمین، نمادی از جایگاه رفیع بلخ در تاریخ زردشتی‌گری است. آیین زردشت بر اصول اخلاقی و ارزش‌های انسانی استوار است و پیروانش را به راستی، نیک‌اندیشی و خدمت به بشریت فرامی‌خواند. آنان بر این باورند که هر کس در اندیشه‌ی انسانی و خدمت به زندگی و بشریت باشد، در حقیقت زردشتی است.
اتهام نادرست آتش‌پرستی که گاه به زردشتیان نسبت داده می‌شود، برخاسته از ناآگاهی است. زردشتیان آتش را نه به‌عنوان معبود، بلکه به‌عنوان نمادی از روشنی، پاکی و حقیقت ارج می‌نهند، همان‌گونه که آب را سرچشمه‌ی زندگی و حیات بشر می‌دانند.
زادروز زردشت را ۶ فروردین (حمل) دانسته‌اند، روزی که فرصتی برای بازاندیشی در ارزش‌های والای او و تجدید پیمان با اصول اخلاقی و معنوی اوست؛ اصولی که همچنان می‌توانند چراغ راه انسانیت در دنیای پرآشوب امروز باشند.
